มีตำนานเล่าว่า “เหยาจี” เป็นน้องสาวของเง็กเซียนฮ่องเต้ ต่อมาลงมาโลกมนุษย์ พบรักกับมนุษย์นามว่า “หยางเทียนโยว่” 杨天佑ทั้ง ๒ อยู่กินกันจนมีลูก ๓ คนๆ แรกชื่อ “หยางเจียว” 杨蛟คนรองชื่อ “หยางเจี่ยน” 杨戬 (“หยางเจี่ยน” คนนี้ก็คือ “เทพเอ้อหลางเสิน” 二郎神 ในเวลาต่อมา) คนสุดท้องเป็นหญิงชื่อ “หยางฉัน” 杨婵หลายปีต่อมาเง็กเซียนฮ่องเต้ทราบเรื่องพิโรธมาก (เวลาบนสวรรค์แค่ชั่วขณะเดียว โลกมนุษย์ก็ผ่านไปหลายปีแล้ว) รับสั่งให้แม่ทัพเทียนเผิง และวิหคทองคำ มาฆ่าล้างตระกูลหยาง และจับเหยาจีคืนสู่สวรรค์ ตระกูลหยางและเหยาจีขัดขืน หยางเทียนโยว่ (สามีของเหยาจี) และหยางเจียว (บุตรชายคนโต) จึงถูกฆ่าตาย แม่ทัพเทียนเผิงเกิดกรุณาจิตจึงปรึกษากับวิหคทองคำว่า ขอให้ไว้ชีวิตลูกอีก ๒ คนของเหยาจี จึงตัดสินใจซัดฝ่ามือใส่ลูกของเหยาจีทั้ง ๒ จนสลบ แล้วจับเหยาจีกลับสวรรค์ เมื่อพบเง็กเซียนเหยาจีโกรธมาก ต่อว่าเง็กเซียนอย่างรุนแรง เง็กเซียนก็ทรงพิโรธ รับสั่งให้นำเหยาจีไปจองจำไว้ที่ใต้ภูเขา “เถาซัน” 桃山
เมื่อลูกทั้ง ๒ ของเหยาจีฟื้นจากสลบ พบว่าบิดาและพี่ชายของตนเสียชีวิต มารดาก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน จึงกลายเป็นเด็กเร่ร่อน ด้วยมหากรุณาธิคุณแห่ง “เจ้าแม่หนี่อฺวอ” 女娲娘娘(หรือก็คือ “เทวี ๙ ชั้นฟ้า” 九天玄女) “เทพอฺวี้ติ้งเจินหฺริน” 玉鼎真人จึงได้รับหยางเจี่ยนเป็นศิษย์ ส่วนเจ้าแม่หนี่อฺวอก็รับหยางฉันลูกสาวคนเล็กของเหยาจีไปเลี้ยง ต่อมาหยางเจี่ยนสำเร็จวิชาขวานเทวะ ใช้ขวานวิเศษทำลายเขาเถาซานช่วยแม่ออกมาได้ เง็กเซียนฮ่องเต้พิโรธมากรับสั่งให้วิหคทองคำทั้ง ๑๐ ลงสู่โลกมนุษย์เพื่อสำเร็จโทษของเหยาจี แม้ว่าจะมีจิตกรุณาแต่ไม่อาจขัดคำสั่ง วิหคทองคำจึงสังหารเหยาจีลงในที่สุด (เค้าโครงของตำนานเรื่องนี้ถูกนำไปแต่งเป็นนิยายเรื่อง “เฉินเซียงช่วยแม่” 沉香救母 หรือที่ทำเป็นภาพยนตร์ทางโทรทัศน์เรื่อง “อภินิหารโคมเป่าเหลียน” 宝莲灯ในเวลาต่อมา)