นางเคยงาม
เคยวิ่งไล่ในนาข้าวเมื่อคราวเด็ก
เมื่อยามเล็กวิ่งแก้ผ้าหน้าสลอน
แรกวัยรุ่นเคยหยอกเย้ากระเซ้างอน
ครั้นแตกเนื้อเอ็งออดอ้อนประสานาง
เราสองต่างลูกโทนของพ่อแม่
เอ็งถูกใครรังแกข้าเข้าขวาง
เจ็บยอมทนเป็นพระเอกปกป้องนาง
ทั่วทั้งบางว่าคู่กันเป็นมั่นมาด
ยิ่งนับวันเอ็งยิ่งสวยจนข้าหวั่น
แล้ววันนั้นก็มาถึงอย่างข้าหวาด
มีประกวดนางงามตามประกาศ
และตามคาดเอ็งก็ไปหวังไขว่คว้า
หลายปีที่เงียบไปอย่างไร้ข่าว
บ้านเอ็งเล่าวานข้าถามช่วยตามหา
มาบัดนี้ได้ประสบพบกับตา
เอ็งไล่เหมือนหมูหมาหยามข้าอาย
แววตาใสเคยซื่อเคยถือภักดิ์
เคยฉายรักเทิดทูนกลับสูญหาย
ที่เห็นแน่แปรเบื่อเจือท้าทาย
และกลับหมายดื้อรั้นผจัญจอง
เอ็งไม่รักข้าแล้วก็ไม่ว่า
เถอะสักคำฟังข้าอย่าระหอง
พ่อแม่เอ็งก็แก่เฒ่าลงเป็นกอง
ไปแลบ้างข้าขอร้องจงตรองดู
_____________
พอ ๑๔ ส.ค. ๒๕๕๖