สัพเพเหระ > เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า
เป็นนักกลอนอย่านอนเปล่า
แอ๊ด ลำพูน:
คงเป็นบุญหนุนนำเคยทำไว้
พาคนไร้ทางพึ่งมาถึงที่
แหล่งรวมผู้ผ่านมาบรรดามี
ให้น้องพี่บรรเลง "เพลงพักใจ"
รัตน กทม:
ชีวิตอยู่ก็เหมือนไร้ซึ่งความหมาย
ชีวิตเหมือนตายไปแล้วทั้งเป็น
ไร้ซึ่งความรัก... รักใครไม่เป็น
เหมือนคนเลือดเย็น... ไม่เห็นใจใคร
เกิดมาเหมือนคนโดนสาปซ้ำร้าย
ชีวิตวอดวายสิ้นความฝันใฝ่
ดังเดินอยู่บนขอบเหวหัวใจ
จะทำเช่นไร... รักใครไม่เป็น
เจอะแต่เคราะห์ซ้ำระกำอกร้าว
ผ่านเรื่องราวทุกข์แสนลำเค็ญ
ดั่งนรกเผาใจทั้งเป็น
อยากหยุดซ่อนเร้นหัวใจและวิญญาณ
เมื่อเจอความรักอันมีค่า
สูงเกินกว่าจะไขว่คว้าได้
อนาถตัวเองเหลือเกินหัวใจ
อยากจะรักใคร... สักคน
รัตน กทม:
หรีดหริ่งเรไรระงมร้อง
กึกก้องทั่วไปในไพรสัณฑ์
โกลิกากู่ร้องเรียกชู้มัน
เพ็งจันทร์แจ่มฟ้ากลางอัมพร
เก้ง...กวาง...เนื้อทรายเยาะย่าง
บ้างลิ้มน้ำค้างยอดหญ้า
บ้างขุดโป่งดินกินโกลา
หรรษาเกิดในพงไพร
เสียงน้ำซ่าซ่า...เซาะโขดหิน
เย็นเหยียบเข้าถึงหทัยเหงา
ตัวเรานั้งดูแต่เพียงเงา
เร้าโรจน์ป่าเขาลำเนาไพร
ลูกศร:
เด็กๆเคยแต่งส่งครู
ปัจจุบันห่างหายไปนาน ให้กลับไปแต่งคงยาก
ได้แต่เข้ามาอ่านหวังว่าสักวันจะกลับไปแต่งเองได้มั่ง
ปล.โดยส่วนตัวชื่นชอบกาพย์ยานี11 และกลอน8
อ้น อภิรักษ์:
ชอบครับแต่แต่งแบบนี้ไม่ได้เลย ไม่มีความสามารถจริงๆ
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
[*] หน้าที่แล้ว
Go to full version