ตั้งใจและรอจังหวะจะเข้ามาฟังเพลงครูชนบท ที่ยอดรัก สลักใจ ขับร้อง ที่เป็นผลงานของ จิ๋ว พิจิตร เพลงนี้สะท้อนชีวิตชีวิตครูอย่างชัดแจ้ง เป็นผู้ถือชอล์ค
สมัยก่อนผมเรียนครูยังใช้ชอล์ค ผมยังเป็นคนลบกระดาน ยังทำเวรปีดกวาดเช็ดถูพื้น ผมเรียนในเมืองก็จริง แต่โรงเรียนห่างขากบ้านประมาณ ห้าร้อยเมตร เลิกเรียน
ตอนวัยเด็กยังมาปีนต้นมะขาม มะม่วงข้างทาง แวะสนามบินของตำรวจ ตชด เพื่อเป็นสถานที่นัดเคลียร์กัน เพราะใครทะเลาะชกต่อยในโรงเรียนโดยเฆี่ยนประจาน
หน้าเสาธงที่มีนักเรียนตั้งต่ป1 - ป7 คนที่เป็นคูฟัดผมมีสมชาย อุทัย บุญเลิศ สิงห์กลม สิทธิผล แซ่อื้ง ฯลฯตามประสาเด็ก ครูในอดีตต่างกับยุคนี้มาก ผมอธิบาย
ไม่ถูก คุณธรรมแตกต่าง ยุคก่อนครูหวังให้ศิษย์มีความรู้ ตั้งใจทุ่มเทอย่างจริงจัง ยุคนี้มีแต่ครูที่หวังเงิน วัตถุ ลาภยศ เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ โกบโกย ดังมีข่าวให้ได้
ทราบตลอดเวลา เพลงนี้ยอดรัก ถ่ายทอดได้ดีมาก บอกตรงๆ ว่าครุยุคนี้เสื่อมถอย ทราม รับใช้ ยอมสยบกับความไม่ถูกต้อง ลู่ตามลม ไร้จุดยืน และอุดมการณ์
เลียผู้มีอำนาจ นักการเมือง เห็นกงจักรเป็นดอกบัว เห็นศิษย์เป็นเครื่องมือเพื่อลาภยศ ผมสัมผัสมาเองย่อมทราบดี ไม่ได้กล่าวหา แต่มันเป็นเรืองจริงครับ