ออกท่องเที่ยวสัญจรหลายดอนถิ่น
ไร้ที่กินพึ่งพักเป็นหลักแหล่ง
ทั่วเนินป่าโบยบินแทบสิ้นแรง
คราอ่อนแสงสนธยาหาที่นอน
เกาะพุ่มไม้กายเร้นเป็นที่พัก
จากเหนื่อยหนักโรยล้ามาพักผ่อน
นกขมิ้น...เดียวดายในดงดอน
ทุกทุกคอนขาดคู่อยู่เคียงกาย
ยามจันทร์แจ่มแต้มฟ้านัยน์ตาตื่น
ร่างเปียกชื้นน้ำค้างพร่างเป็นสาย
ลมดึกโชยหวิววูบลูบเรือนกาย
เคล้าฝันร้ายหวั่นไหวในนิทรา
ลมหายใจไพรพฤกษ์คราดึกดื่น
หลับแล้วตื่นตระหนกอกสั่นพร่า
จนสีทองพวยพุ่งทิวา
ขมิ้นพาร่างเหินแนวเนินไพร.