เทือกทิวป่ากว้างใหญ่ท้ายบ้านนอก
ริ้วไอหมอกซ่านหนาวเคล้าเคลียขวัญ
วิหคไพรขับขานประสานกัน
คล้ายเพลงอันเศร้าซึ้งถึงบางคน
ม่านฟ้าฝอยปลิวฟ่องละอองชื้น
ยามฟ้าตื่นจากฝันอันหมองหม่น
อรุณคลี่สีทองคล้องกมล
ประโลมคนโดดเดี่ยวห่อเหี่ยวใจ
ปาดไอหมอกชโลมร่างอย่างเงียบเงียบ
ยะเยือกเยียบเย็นชาอารมณ์ไหว
ในสำนึกลึกเร้นไม่เห็นใคร
คล้ายควันไฟเลือนหายลับสายตา
สายสัมพันธ์วันนี้ไม่มีแล้ว
หมดสิ้นแววลายเล่ห์เสน่หา
เหลือแค่กายทุกข์ท้อทรมา
ธารน้ำตาเป็นเพื่อนในเรือนเนา
ไม่มีข่าวใหม่ใหม่ให้รับรู้
แสนหดหู่ทุกวันเงียบงันเหงา
วานสายลมโชยบ้างแม้บางเบา
พัดพาเอาข่าวข้าหาเขาที.