สันนิษฐานว่า เพลงน้ำอ้อยหยดสุดท้าย ที่พนมไพร ลูกเพชร ขับร้อง ครูสุรพล สมบัติเจริญ น่าจะประพันธ์ให้ร้อง ดูจากแผ่นคงเกิน40 ปีขึ้นไป แผ่นตราสามเศียร
พอจะเคยเห็นบ้าง ผมไม่ค่อยได้เข้าเมืองดังที่เคยบอกไว้หากมีโอกาสจะแวะบ้านครูรจน์ พ่อของรุ่นน้องที่ท่านสะสมแผ่นเสียงไว้ในสวน ที่ผมเคยไปพัก ตอนนี้เขาเสีย
ชีวิตไปแล้ว ยังเคยไปหยิบแผ่นดู มีเป็นร้อยๆ แผ่น หันมาพูดถึงอ้อย ที่เป็นของขบเคี้ยวของคนรุ่นก่อนๆ จำได้ว่าเวลาไปเที่ยวงานมหรสพงานวัด งานโรงเรียนที่
เขาจัดมีหนัง มวย รำวง ลิเก แม่ค้าสาวๆ จะนำอ้อยควั่นไส้ตู้แช่น้ำแข็งแรกๆ เห็นเขาหลาวไม้ทำเป็นช่อๆ เสียบอ้อยเป็นพวงในปลายไม้เดียวกัน อ้อยเย็นๆ กินแล้ว
ชื่นใจ เอาว่าครั้งแตกเนื้อหนุ่มเริ่มรู้จักจีบสาว ก็ซื้ออ้อย เม็ดก๊วยจี๊ ข้าวเกรียบ ไปนั่งแทะ นั่งเคี้ยว ได้อรรถรสไม่เบา ต้องบอกว่ามันมีความสุขมากๆ ยิ่งตอนมีรถ
ขายยา รถฉายหนังที่นำถ่านไฟฉาย โอวันติน ยาสีฟัน ฯลฯ และช่วงเมษายนทุกๆ ธนาคารออมสิน เขาจัดงานสัปดาห์การออม แน่ล่ะ แม่ค้า ต้องมีอ้อยควั่น
มาจำหน่ายเสียทุกครา หนังจบโฆษณา เขาจะเปิดไฟสว่างโจ้ ทีนี้คนขายของ ก็เดินเหยียบย่ำเสื่อ กระดาษ ที่เราปูไว้ ตอนนี้ไม่ว่า แต่ตอนที่หนังกำลังฉาย
แล้วพวกที่ขายของมาเดินขายแล้วมายืนบัง มันน่าเอาหินเขวี้ยงหัว ดูเหมือนจะจำคลับคล้ายคลับคลาว่า เคยดูพนมไพร ขับร้อง สมัยอยู่วงสุรพล เล่าเรื่อง
มาเสียยาว ถ้ามีเรื่องอ้อยอีก คงพูดถึงคนชื่ออ้อย บ้าง ขอบคุณครับพี่ฉัตร เพลงนี้ไม่เคยฟังมาก่อน และคิดว่ามีคนอีกมากน่าจะไม่เคยฟังเหมือนกัน