สำนึกได้ ก็สายไป
ปืน ปัง!! ปัง!! ดังสนั่น สะท้านร่าง ตาพร่าพราง ร่างสั่น อกหวั่นใหว
ไกล้เวลา แล้วเรา ถึงคราวตาย คงสมใน โทษทัณฑ์ ฉันทำมา ....
ห้วงรู้สึก สำนึกได้ ในเรื่องผ่าน ด้วยดื้อรั้น หลงผิด จิตริษยา
เลวเหลือเดน เช่นเปรต ไร้เมตตา ฉันเข่นฆ่า เขาตาย ไร้ปราณี ...
เขาก้มกราบ ทาบเท้า เขาขอร้อง ตาแลจ้อง มองมา หน้าถอดสี
สิ่งหนึ่งหนอ ขอไว้ ในชีวี สิ่งที่มี พ่อจำเริญ เชิญเอาไป
มิฟังคำ เขาขอ หัวร่อครื้น ยิงด้วยปืน ยืนจังก้า ทำท่าใหญ่
มิเนิ่นนาน เขาดิ้น ก็สิ้นใจ ชื่อเสือร้าย ได้ติดฉัน จากนั้นมา
เรื่องที่ก่อ พอเคลื่อน เลยเดือนผ่าน โดนทางการ จับได้ ไวจริงหนา
เขามัดฉัน นั้นไว้ ในมรรคา ฉันต้องมา จองจำ ตามเรื่องเลว
ถูกตัดสิน ให้สิ้นใจ ไปตามตก เริ่มตระหนก อกพวัง ดังตกเหว
เขาแซ่ซร้อง เสียงขรม สมเรื่องเลว ฆ่าฉันเร็ว เสือร้าย ตายทันตา .....
วันประหาร ฉันถูกพา มามัดหลัก แน่นยิ่งนัก หลักประหาร มันแน่นหนา
ไร้สำเนียง เสียงคน จะสนทนา เสียงต่อมา ว่า " พร้อมครับ " รับคำเลย ...
ปัง!! ปัง!! ปัง!! ดังเป็นชุด หยุดชีพฉัน คงสมการณ์ ฉันก่อ แล้วพ่อเอ๋ย
สำนึกหนอ ก็สาย ไปแล้วเอย ไม่น่าเลย หลงผิด ชีวิตพัง ...
หลงอบาย ขายหน้า ประชาราษฎ์ น่าอนาถ สิ้นดี ไม่มีหวัง
หากชีวิต ติดอยู่ คู่ตะราง คนอยู่หลัง ล้วนสาบส่ง ลงโลกันตร์ .........
มิใช่เล่า เรื่องเขา เอามาเล่น อยากให้เห็น เหตุร้าย ภัยมหันต์
หากหลงผิด คิดกลับใจ ไม่เสียกาล เริ่มใหม่พลัน ผ่องผุด สุดงดงาม ....
โลกยังต้องการคนดี อยู่เสมอ ..........