เธอดังเปลวตะวันอันอบอุ่น
ริ้วละมุนลูบกายคล้ายปลอบขวัญ
เช่นสายลมระรินพาผกาพันธ์
โชยกลิ่นอันหวลหอมย้อมเยือนใจ
เธอเหมือนน้ำฉ่ำเย็นเป็นหยดทิพย์
ยามดื่มจิบผ่อนกระหายได้อาศัย
เธอเหมือนดาวพราวพร่างกลางฟ้าไกล
หยาดโยงใยให้ดินถวิลดาว
เธอดังดอกไม้ฟ้ามาจากสรวง
กลีบสวยร่วงพลิ้วพรมกลางลมหนาว
ค่าสุดสูงกว่าทองผ่องสกาว
ประกายวาวแวมพ้อล้อตายล
ใจหมกมุ่นครุ่นคิดเป็นนิจสิน
แสนถวิลสวาทหวังช่างสับสน
มันทดท้อระทมใจให้ทุกข์ทน
เหมือนต้องมนตราสาปตราบนิรันดร์
ความเคยคุ้นข้ามปีที่ประสบ
ไม่อาจลบจากใจที่ใฝ่ฝัน
นี่จักทำใจอย่างไรกัน
เมื่อเธอนั้นให้แค่เพื่อน....เหมือนเช่นเดิม.
หัวข้อ: ให้แค่เพื่อน...เหมือนเช่นเดิม (อ่าน 1781 ครั้ง)
