นั่งมึนซึมเดียวดายใกล้ฟ้าสาง
แผ่วลมครางโพ้นฟ้ามาวู่หวิว
ฝอยน้ำค้างพร่างพรายใบไม้ปลิว
ยอกสยิวเหน็บหนาวเจ็บร้าวใจ
จากสาราเรียงร้อยถ้อยทีถาม
สร้างรักตามความฝันนั้นไฉน
ให้แสดงทุกสิ่งความจริงใจ
เพื่อจะให้สมเหตุเจตนา
ฉันรักเธอเพราะรักจำหลักแน่น
เท่าผืนแผ่นเขตดินสิ้นเขตฟ้า
นับแต่คุ้นเคยกันเนิ่นนานมา
เป็นเวลาประจวบหลายขวบปี
ความรู้สึกตรึกตรองได้มองเห็น
ค่าเธอเด่นเลอลักษณ์ด้วยศักดิ์ศรี
เป็นยอดหญิงเหนือชั้นวรรณกวี
ร้อยวจีหลายหลากฝากโลกา
ความอ่อนหวานซ่านล้ำกว่าน้ำผึ้ง
ความลึกซึ้งมัดใจให้หวลหา
เป็นความรักกะอักอั้นตันอุรา
มิรู้ว่าจะเป็นไปเช่นไร
เธอสุดสูงดังดาวพราวแดนสรวง
เธอคลัายดวงจันทราพรายฟ้าใส
เกินอาจเอื้อมไขว่คว้ามาเคียงใจ
แม้ว่าใคร่ว่ายฟ้าไปหาเธอ
พบก็เพียงรำไรในความฝัน
ถึงอย่างไรใจฉันมั่นเสมอ
สลักแน่นแก่นใจไว้เพียงเธอ
หลงละเมอจนถึงนอนในฟอนไฟ
ขอเพียงรักภักดีชั่วชีวิต
กะเพียงสิทธิ์แค่ฉันได้ฝันไฝ่
ชั่วชาตินี้ไม่พบเห็นไม่เป็นไร
เทอดดวงใจแต่คนดี....ชั่วนิรันดร์.