ลมหนาวพราว หนาวเหน็บ ในดวงจิต
ให้หวลคิด รักหนึ่ง ซึ่งเคยผ่าน
เคยผูกรัก สลัก ในดวงมาลย์
รักเคยหวาน ซ่านใจ ไม่ลืมเลือน
แม้จะผ่าน ล่วงวัน นั้นนานแล้ว
ยังไม่แคล้ว จากใจ ใครจะเหมือน
รักเคยสุข กลับทุกข์ รักบิดเบือน
วันผ่านเดือน เคลื่อนปี มีแต่จำ
แปลกจริงหนอ ก็ใจ ใยยังเก็บ
ความร้าวเจ็บ ขื่นขม ตรมสุดช้ำ
หรือคงเป็น ด้วยเวร เก่าเคยทำ
จึงใช้กรรม ชาตินี้ แทบวางวาย
จำต้องอยู่ อย่างผู้ เจียมตัวใจ
ไม่รักใคร ตอกย้ำ ช้ำได้หาย
ขอพักจิต พักใจ และพักกาย
จวบวันตาย ขออยู่ แต่ผู้เดียว
:'e:131 :'e:131 :'e:131 :'e:131 :'e:131 :'e:131 :'e:131