นั่งหมองเหม่อเผลอกายริมท้ายทุ่ง
ม่านสายรุ้งทาบฟ้าคราเย็นย่ำ
กบเขียดร้องลองไนร่ายระบำ
ปรอยฝนฉ่ำโลมหล้ามาเบาเบา
แล้วแพรุ้งก็เคลื่อนเลือนลับหาย
เยือกเย็นกายวาบหวามกับความเหงา
คนระทมไหวร่างอย่างซึมเซา
ทั้งขลาดเขลาเซื่องเซ่อหมองเหม่อลอย
ฟ้าทอสีเทาหม่นอยู่บนฟ้า
คล้ายดังว่าฟ้าเล่าก็เศร้าสร้อย
ยามสายรุ้งลับลาสุดตาคอย
สะอื้นอ่อยอัดอั้นตันในทรวง
คนพ่ายรักเหลือบมองแล้วตรองตรึก
ความรู้สึกบาดใจอย่างใหญ่หลวง
เหมือนสูญสิ้นความหวังในทั้งปวง
น้ำใสร่วงเปื้อนหน้าชุ่มตาโรย.