เพลงพักใจดอทเน็ต
สัพเพเหระ => ขำขัน คลายเครียด => ข้อความที่เริ่มโดย: จ้อง ที่ 23/ก.ค./12 07:12น.
-
กาลครั้งหนึ่ง มีชายสามคนนั่งเครื่องบินจะไปไหนกันก็ไม่รู้
แต่ละคนมาดเท่มาดดีคุยกันเสียงดัง
คนที่ 1 > นี่ถ้าผมโยนแบงค์ร้อยลงไป พวกชาวบ้านคงวิ่งแย่งกัน แล้วพวกเขาจะคิดถึงผม
คนที่ 2 > ผมจะทิ้งใบละห้าร้อยลงไป พวกนั้นคงวิ่งไล่แยงเก็บ แล้วพวกเขาจะคิดถึงผมมากกว่า
คนที่ 3 > ผมล่ะไม่เคยหว่านแบบนั้น ผมโยนแบงค์พันเป็นกล่อง ๆ ลงไป
พวกนั้นคงตาโตแย่งกัน แล้วพวกเขาจะคิดถึงผมมากกว่าใคร
ทั้งสามคนก็หัวร่อชอบใจในความใจป้ำเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของพวกเขา
พลันก็มีเสียงนักบินสอดแทรกขึ้นมา
นักบิน > นี่ถ้าผมดิ่งพสุธาสละเครื่องบิน
พวกชาวบ้านก็คงคิดถึงผมมากถึงมากที่สุดเรยยยย
ชายสามคน > ฿@#$&
:'e:39
-
คงแน่นอนครับ คนจะพูดถึงไม่ขาดเลยเชียวแหละ :'e:82
-
บอกได้เลยครับว่าถ้านักบินทำอย่างนั้นจริงๆทั้ง 3 คนไม่มีโอกาศได้โยนแบงค์อะไรเลย..โห..น่าสงสารจัง ไม่ได้มีโอกาสโม้อีกเลยยยย :'e:132
-
ขำขำเรื่องนี้น่าจะสะท้อนสังคมนิด ๆ
สามคนนั้นพอได้ยินนักบินบอกสละเครื่องบินคงหนาวเข้ากระดูกดำเรย อิอิอิ
:'e:95
-
คุณ"จ้อง" เล่นสละเครื่องบินเลยเรอะ ใจเด็ดแท้
:'e:39
-
เป็นนิทานขำขำน่ะครับ
นักบินคงรำคาญพวกชอบหว่านเงินใส่ชาวบ้านมั้ง
ท่านพี ขอบคุณมากที่ให้กำลังใจ
ท่านภุชงค์ คิดว่านักบินจะกล้าพอไหมล่ะ
ท่านพรรณราย อย่าไปดูถูกคนเหล่านั้นเชียว เขามีอะไรที่เรา "เข็มขัดสั้น"
ท่านฉัตรเจริญ วาดภาพให้เราเป็นนักบินเราเก่งขนาดนั้นเชียว อิอิ
ขอบคุณมักมากครับ จะหามาเล่าอีก ต่ออายุเนาะ
:'e:132
-
อ่านแล้วนึกว่าหว่านจริง ที่แท้ก็ถ้า....... นักบินคงหมั่นไส้อะนะ
-
โอ้ยโหย๋ว อย่านะอย่าดิ่งพสุธานะขอร้อง555555+ :'e:37 psi107 psi107