เพลงพักใจดอทเน็ต
สัพเพเหระ => เรื่องเล่าต่างๆ อยากเล่าให้เพื่อนๆฟังเชิญครับ => ข้อความที่เริ่มโดย: ภูฤดี ที่ 23/เม.ย./12 02:00น.
-
เนื้อความแค่สั้นๆนะครับ
คุณหญิง ด็อกเตอร์วินิตา (วินิจฉัยกุล) ดิถียนต์ เจ้าของนามปากกา ว.วินิจฉัยกุล และ แก้วเก้า
ได้รับแรงบันดาลใจจากคำบอกเล่าเกี่ยวกับเกร็ดพระประวัติส่วนหนึ่ง ของพระเจ้าบรมวงศ์เธอ
พระองค์เจ้าอาภากร กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ โดยผู้เล่าคือ น.ต.ภากร ศุภชลาศัย ร.น.
ซึ่งเป็นหลานตาของเสด็จเตี่ยกรมหลวงชุมพร
...มีของขลังหลายอย่างบนตำหนัก รวมถึงกะโหลกของนางนาคพระโขนง ซึ่งก่อนกรมหลวงชุมพรสิ้นพระชนม์
ทรงมอบของพวกนี้ให้พระธิดาองค์ใหญ่(ซึ่งเป็นมารดาของผู้เล่า) น้ำไปถ่วงทิ้งน้ำที่ปากอ่าวให้หมด
เพราะไม่มีใ่ครมีวิชา มีบารมีพอจะครอบครองได้อีก
หลังจากทิ้งของจมหายไปในน้ำ ก็เห็นควันสีเทาหม่นลอยพลุ่งขึ้นจากพื้นน้ำแลเห็นถนัด
ราวกับใครเผาอะไรให้เห็นตรงหน้า กลุ่มควันไม่ใหญ่นัก แต่ก็เห็นชัดว่า มันม้วนเป็นเกลียว
ขึ้นมาพ้นผิวคลื่น แตกกระจายเมื่อลมพัดปะทะ แล้วก็สลายไปตามแรงลม...
แก้วเก้า นำเค้าโครงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นตรงนี้ มาแต่งเป็นนิยาย เงาพราย ซึ่งเป็นละครทีวี
ที่โด่งดังเมื่อไม่นานมานี้ครับ โดยมีอรรถาธิบายโดยเนื้อหาในนิยายเกี่ยวกับ
ของอาถรรพ์หลายอย่างว่า อาจจะดลบันดาลหลายสิ่งให้ผู้ครอบครองได้
แต่เจ้าของ ก็ต้องมีวิชาอาคม และมีปัญญา พอที่จะรู้จักประมาณตัวเอง ไม่ใช้จนเกินวาสนาของตน
ไม่ขออะไรเกินกว่าบุญกรรมของตน ไม่เห่อเหิม หลงลาภ ยศ สรรเสริญจนเกินเหตุ
เพราะสิ่งที่จะได้มา ต้องแลกกับบางสิ่งในชีวิตเช่นกัน
-
จริงหรือไม่จริง เชื่อหรือไม่เชื่อ ก็อยู่ที่ภูมิหลังของแต่ละคน ผมเกิดในชนบทห่างไกลความเจริญเมื่อตอนเป็นเด็กเห็นแต่ป่าไม้ใหญ่โต เขียวครึ้ม ทางเดินก็มีแต่ทางคนเดินกับทางเกวียนซึ่งบางทีก็ใช้ร่วมกัน จากบ้านถึงตัวจังหวัดเพียง 8 กม.ไม่มีรถยนต์สักคัน บริเวณบ้านพักพนักงานเปโตรฯ( IRPC) เป็นทุ่งนาผมขี่จักรยานกลับจากโรงเรียน"ระยองมิตรอุปถัมภ์" ก็ระยองวิทยาคมนั่นแหละ แก้ผ้าลงถอนสายบัวกลับมาเป็นอาหารที่้บ้านเป็นประจำ ตรงนั้นเมื่อก่อนมีต้นเสม็ดเยอะมาก(เสม็ดธรรมดาที่ลอกเปลือกออกมาชุบน้ำมันยางทำเป็นใต้จุดไฟไม่ใช่เสม็ดยักษ์) ตรงนั้นหลายศพเชียวละ แล้วก็น้ำท่วมทุกปี
คุณแม่ผมเป็นชาวสวนชาวไร่กลับบ้านมืดค่ำทุกวัน บางวันกลับถึงบ้านตาขวางเสียงเพี้ยนไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน(ทั้งๆที่แม่เป็นคนตัวเล็ก) ต้องหาหมอผีมาปัดรังควาญ(เขาเรียกไล่ผี)
แต่พอความเจริญทางวัตถุเข้ามาถึง สิ่งเหล่นนั้นก็หายไปหมด....ว้า!ขี้เกียจพิพ์แล้ว
สรุปว่า "ผมน่ะเชื่อในบางเรื่อง" คนที่ไม่เชื่อ "อย่าลบหลู่ ให้นิ่งไว้ แล้วจะดีเอง" อย่าไปท้าทาย เดี๋ยวเดือดร้อน
psi113