(https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/t1/1662298_1401753963410259_632535172_n.jpg)
*** มีชีวิตรอดด้วยเงิน ๒๐ บาท**** ขออนุญาติเขียนบทความเกี่ยวกับชีวิตตนเอง เพื่อเป็นประสบการณ์ถ่ายทอดชีวิตของผมให้กับบุคคลอื่น .... ผมเกิดจังหวัดสุโขทัย ในเขตอำเภอเมือง บ้านผมเมื่อก่อนไม่มีอะไรเลย ไฟฟ้ายังไม่มีให้ใช้เลย ชีวิตผมลำบากมาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะครับ เพิ่งจะมาสบายตอนผมรับราชการ ผมเป็นคนที่ ๔ ของครอบครัว เป้นคนเดียวที่ติดตามพ่อทุกที่ทุกแห่งหนที่พ่อไป และเป็นคนเดียวในครอบครัวที่เรียนในโรงเรียนมากที่สุด กว่า ๑๙ โรงเรียน ตั้งแต่ประถม จนจบมัธยมปลาย ผมเป็นเด็กบ้านนอก ความรู้ความสามารถอาจจะสู้กับผู้อื่นไม่ได้ แต่พ่อย้ำกับผมเสมอว่า พ่อนี้ไม่มีมรดกที่จะมอบให้กับลูกหลาน ในวันข้างหน้า พ่อมีสิ่งเดียวที่จะให้ลูกคือ การศึกษา ถ้าลูกทำได้ อนาคตของลูกในวันข้างก็จะสบายแต่ถ้าลูกขี้เกียจ อนาคตก็อย่างที่เห็นรอบตัวเอง ช่วงที่ผมเรียน ม.ปลาย โรงเรียนสุโขทัย ก็ต้องย้ายเข้า ออกเป้นว่าเล่นเพราะผมจะติดพ่อมาก กว่าแม่ สมัยเป็นเด็ก และไม่เคยพูดถึงเรื่องอนาคตของผมเลย ครูเคยถามผมว่า โตขึ้นผมอยากเป็นอะไร ผมเองยังตอบครูไม่ได้เลยว่า ผมอยากเป็นอะไร ไม่มีคำตอบให้กับครูเลย ทำให้เพื่อนๆในห้องต้องหัวเราะเยาะเย้ยผม ในที่สุดผมต้องไปแอบร้องไห้ในหลังห้องน้ำ เพราะอายที่ไม่มีคำตอบให้กับครู แต่เมื่อใกล้จบ ผมได้สมัครและสอบติด มช.สาขานิติศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์ ซึ่งขณะนั้นยังอยู่ในสังกัดคณะรัฐศาสตร์และสังคมศาสตร์ ได้ลำดับที่ ๑ จึงเลือกไปเรียนที่นี่ เพราะพี่ผมเรียนที่นี่ จะได้มีพี่ๆคอยดูแล ตลอดระยะเวลาที่ผมเรียน ลำบากมาก ต้องอดมื้อกินมื้อเป็นธรรมดา ซึ่งชั่วนั้นชีวิตเข้าสู่วัยรุ่น อยากได้ของที่ต้องการก็ได้แต่มอง ไม่กล้าขอเงินจากพี่ จากพ่อและแม่ เลิกเรียนผมก็ไปขอช่วยแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว แต่ช่วยได้ไม่นาน ป้าก็กลับ อยุธยาแล้วท่านก็ไม่มาอีกเลย จึงได้แต่รอความหวังจากป้า ท่านนี้ มีวันหนึ่งซึ่งพี่ๆกลับบ้าน สุโขทัยกันหมดแล้วเหลือแต่ผมคนเดียว พี่ชายได้มอบเงินไว้ ๕๐ บาท เพื่อเป็นค่ากับข้าว ในระยะ ๔ วัน แต่ผมใส่ในกระเป๋า ไม่รู้หรอกครับว่า มันจะหายได้ แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับผม เงินที่พี่ให้นั้น หาย จึงต้องอดข้าวต่อไป เพราะไม่มีเงินซื้อกับ ไปขอทำงานกับแม่ค้าเขาก็ไม่ให้ เพราะบอกว่าผมทำงานไม่เป็น ต้องดิ้นรน หิวก็หิวมาก เลิกเรียน เสร็จ ระหว่างที่รอ นั้น ได้เห็นเงิน อยู่ ๒๐ บาท ตกอยู่ในที่นั่งซึ่งช่วงนั้นคนไม่มี แต่ไม่กล้าหยิบเพราะพ่อเคยสอนผมว่า เวลาเห็นของตกหรือของผู้อื่น อย่าเอาไป ของๆใครๆก็รัก แต่ช่วงนั้น ห้ามใจไม่ได้เลย เพราะหิวมาก มือเท้าสั่นไปหมดแล้ว จึงบึงคับใจตนเองหยิบเงินแล้วไปซื้อก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ใกล้ๆซึ่งไม่ห่างกันมาก พอไปถึงก็รีบสั่งอาหาร แต่เมื่อทานเสร็จ ก็ไปจ่ายเงิน ป้าคนนั้นก็รับแต่ไม่ยอมทอนเงินให้เราเลย ผมนั่งรอ สุดท้าย ป้าก็มาไล่ให้ผมออกจากร้าน ช่วงนั้น รู้สึกเสียใจมาก ระหว่างเดินทางกลับ น้ำตาไหลเลย พอมาถึงหอ เครียดมากเลย ทำไมชีวิตต้องเจอแต่เรื่องร้ายนะ แต่ก้นึกว่า นี่ถ้าไม่ใช่ เงิน ๒๐ บาท นั่น ป่านนี้ ผมอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ก่อนนอนจึงนั่งสวดมนต์เพื่อขอบคุณเจ้าของเงิน พอมารุ่งเช้า ป้า คนหนึ่งซึ่งขายของอยู่ด้านหลัง มหาวิทยาลัย ซึ่งรู้จักกับพี่ชายเป็นอย่างดี จึงชวนไปช่วยงานของท่าน ต้องกลับบ้านดึกมาก แต่ผมไม่เคยลืม เงิน ๒๐ บาทนั้นเลย พอถึงวันที่ ๕ พ่อก็มารับผมกลับบสุโขทัย ทุกวันนี้ผมยังไม่มีวันลืมเลย ผมมีชีวิตรอดด้วยเงินของใครไม่รู้ ๒๐ บาท ซึ่งต่ออายุและชีวิตของผมมาจนถึงวันนี้ ขอกราบขอบพระคุณเจ้าของเงิน ไม่ว่าท่านจะอยู่ ณ แห่งหนใด ภพใด ขอให้ท่านได้บุญ กุศล ที่ผมได้กระทำอยู่นี้ ขอให้ท่านจงมีความสุข ความสวัสดี และประสบพบเจอแต่สิ่งดีดี หากมีบุญวาสนาขอให้ได้พบเจอกันสักครั้งด้วยเทอญ.......คุณค่าของเงิน ๒๐ บาทนั่น มีมากมายมหาศาลสำหรับชีวิตผ,
Wathapol Wathanasirikul
กรุงเทพฯ
๒๔ มกราคม ๒๕๕๗
ขอขอบคุณเรื่องราวดีๆจาก
คุณวีรภรณ์ วัฒนะรุ่งเกียรติ ได้แชร์รูปภาพของ Wathapol Wathanasirikul