เพลงพักใจดอทเน็ต
สัพเพเหระ => เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า => ข้อความที่เริ่มโดย: อภัย ที่ 02/ต.ค./13 20:15น.
-
ล้มแล้วลุก
ถึงจะล้มร้อยครั้งยังต้องลุก
แม้จะทุกข์ทดท้อจงอย่าถอย
คว้าโอกาศอย่าอิดออดสำออย
อย่าเลื่อนลอยแสวงหาและฝ่าฟัน
คำโบราณสอนคนทุกชนเชื้อ
สอนตัวเราคราวเมื่อไม่เหลือฝัน
โชคชะตาล้อเล่นเป็นสำคัญ
บททดสอบบีบคั้นอันวอดวาย
คนที่พลาดพลั้งล้มจนจมคว่ำ
ทุกถ้อยคำกล่าวไปไร้ความหมาย
มิหวังอาจเอื้อมคว้าดาวประกาย
ที่แพรวพรายพราวฟ้ามาคลุกดิน
ภาษิตว่าจงรักษ์ดีมิบ่ายเบื่อ
ดุจเกลือสงวนเค็มมิคลายสิ้น
แต่รักอันอัตคัดกัดเกลือกิน
ยากโบยบินข้ามเข็ญด้วยเค็มเกลือ
อันแจกันดินเผาที่ร้าวแล้ว
ฤาควรแก้วบุปผาล้ำค่าเหลือ
เพชรล้อมเพชรมิควรด้อยด้วยพลอยเจือ
ทองเทียบทองจึงสมเนื้อสมน้ำกัน
ระหว่างทางที่พี่ลุกจากการล้ม
แม้นชวนชมมิพบใครที่ใฝ่ฝัน
วอนแก้วตาอย่าสะบั้นใยสัมพันธ์
โปรดรอวันพี่พร้อมถนอมนวล.
_____________
พอ ๒ ต.ค. ๒๕๕๖
-
ให้ความหมายกินใจดีขอรับ เข้ามาระบายอะไรต่ออะไรบ่อยๆนะขอรับ ด้วยบทร้อยกรอง
-
คุณอภัยนี่สุดยอดจริง ๆ ครับ เกินกว่าจะใช่ นี่กวีมาเยือนแล้ว แหม่ สำนวนจับใจจริง ๆ ครับ ชอบมากเลยครับ ..... :'e:133 :'e:133 :'e:133
-
ขอรับท่านชบาบาน คงระบายได้เท่าที่เซลสมองกับอารมณ์กลอนจะร่วมกันอำนวย ครับผม
ขอบคุณครับ คุณบุญเทิด
คุณบุญเทิด ก็ชมเชยกันเกินไปครับ กับกวีแล้ว กระผมก็ยังห่างไกลอีกมากไม่เห็นแม้ฝุ่น กระวีกระวาดหละก็พอได้ครับ
แต่ถ้าว่าเป็นนักกลอนสมัครเล่น ก็พอออมแอ่มรับไว้ได้
-
เพราะมากเลยครับ ทำอย่างไรน้อ จะแต่งได้แบบนี้บ้าง นักเรียน ป.๖ อยากผมคงต้องฝึกอีกนานๆๆๆๆๆ :'e:133 :'e:133