เส้นขอบฟ้า ชายตามอง ม้วนอายเรา
เห็นหรือเปล่า ดาวดวงนั้น ใฝ่ฝันหา
สายน้ำแผ่ว แว่วเพลงผิว พลิ้วพรมมา
กล่อมชีวา ชื่นชีวิต วิจิตรงาม
น้ำค้างรุ่ง รับจูบเช้า แผ่วเบาอุ่น
ไอละมุน กรุ่นเพียงไร นกไถ่ถาม
เพลงขุนเขา กระเซ้าแหย่ กระซิบความ
ฟ้าสีคราม น้ำสีฟ้า เราสีเดียว
ทะเลบ่าย อาบสายลม ห่มแสงแดด
เจ้าผีเสื้อสีส้มแสด บินโฉบเฉี่ยว
ดอกไม้แย้ม แต่งแต้มทาง อย่างกลมเกลียว
แมกไม้เขียว เกี่ยวใจเรา ให้เข้าใจ
เข้าใจว่า ดวงตางาม งามที่มอง
เข้าใจว่า ดวงใจปอง ปองที่ไหน
เข้าใจว่า โลกหล้างาม งามที่ใคร
แล้วเหตุใด ทำลายล้าง โลกที่งาม!!
เส้นขอบฟ้า ชายตามอง มายังเรา
ใครบ้างเล่า ลอบสบตา ขอบฟ้าหวาม
โลกร้อนเล่า ใครเล่าหนอ ก่อสงคราม
กลางสิ่งทราม น้ำค้างเร้น ใครเห็นแวว
เส้นขอบฟ้า ชายตามอง มายังเรา
โลกปวดร้าว เฝ้าร่ำไห้ ใครบ้างแว่ว
สวนสงคราม สวนสนุก รุกหมดแล้ว
สวนสงบอยู่แถวไหน ใครบ้างรู้?
โลกสับสน วุ่นวาย ได้เห็นอยู่
ยังไม่รู้ แก้อย่างไร ใจมันเหวง
ทั้งคนโกง ทั้งโจรร้าย อีกนักเลง
ไม่ยำเกรง กฎแห่งกรรม ทำลายคน
ติดชายแดน ก็คับแค้น กันทุกที่
ทั้งต่อหน้า มาราวี กันหลายหน
ทั้งลับหลัง ก่อการร้าย ทำลายชนม์
ผู้เดือดร้อน ก็คน ตาดำๆ
เมื่อไหร่หนอ จะได้พอ ได้หยุดยั้ง
ทั้งตายเจ็บ บ้านเรือนพัง ยังไม่หนำ
ชาวบ้าน ร่ำไห้ ใจระกำ
ขอร้องเถิด เลิกกระทำ กันเสียที
สวนสงบ อยู่ไหน ใคร่อยากถาม
จะได้ตาม ไปดู ให้ถึงที่
ความวุ่นวาย มารุมใจ เสียสิ้นดี
อเวจี บุกโลก แสนโศกจริง
พิมอยู่ เน็ตหลุด โชคดี กดส่งช่วงแรกซะก่อน ไม่อย่างงั้น พิมใหม่หมด
ไม่เหมือนเดิมแน่นอน :'e:56
โลกใบใหม่ ถูกไฟสุม จนรุ่มร้อน
หมู่ภมร ไร้พฤกษา ถิ่นอาศัย
สายธารา มาแห้งเหือด ให้เดือดใจ
หมอกควันไฟ สีเทา เข้าปกคลุม
ฤดูกาล ฝนฟ้า มาแบบใหม่
ทอนาโด ภูเขาไฟ มรสุม
แผ่นดินไหว น้ำท่วม มาร่วมรุม
ถ้านิวเคลียร์ ระเบิด..ตูม! ใครสุมฟืน
เสียงเครื่องยนต์เสียงแตรที่แปรเปลี่ยน
โลกหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่อาจฝืน
คราโลกป่วย ช่วยปลูกป่า ล่าทวงคืน
ให้โลกฟื้น ได้หายใจ ให้สบาย
ผ่านมาแล้ว หลายสิบปี ที่เคยพบ
'สวนสงบ' กลางไพร น่าใจหาย
ถูกคุกคาม ลามลุก บุกทำลาย
ต่างรบรา มาแพ้พ่าย ป่าซีเมนต์
อันศีลธรรมในใจให้บ่มเพาะ
หาพื้นที่เหมาะเจาะปลูกให้เห็น
มอบน้ำใจ รดให้ ทั้งเช้าเย็น
จะกลายเป็น 'จิตสำนึก' ให้ตรึกตรอง
แม้นปลูกได้ตอนนี้ต้องรีบปลูก
ฝึกให้ลูก ปลูกต่อไป ในรุ่นสอง
หากสิ้นไร้ ป่าศีลธรรม ตามครรลอง
จะกู่ก้อง ร้องหาป่า คง'ช้าไป'
อันต้นไม้ ปลูกได้ แต่โตช้า
จะเป็น'ป่า' ใช่ว่า นานที่ไหน
หากแต่ปลูก 'จิตสำนึก' ลงที่ใจ
เขาเติบใหญ่ จะรู้ค่า ของ'ป่า'เอง
แม็ท เมืองชล ๑๓๕๕๑๓๐๔๒๕๕๖
ก็แวะมาแจ้งท่านที่กำลังตามหา'สวนสงบ' ว่าเราผ่านกันหลายปีแล้ว สวนนั้นตอนนี้กลายป่าซีเมนต์ที่มีแต่เสียงเครื่องยนต์สนั่นเมืองไปแล้้วครับ สวนสงบที่มีเสียงนกกาแมกไม้ผีเสื้อตามธรรมชาติแบบดั้งเดิมที่เราเคยสัมผัส นับวันหาชื่นชมได้ยากจริงๆครับ หากเราไม่ช่วยกันปลูกป่าไว้ต่อไปคงหาร่มเงาให้เย็นสบายแบบเดิมๆคงจะยากเช่นกันครับ