เอาบทกวีที่เคยอ่านตอนวัยรุ่น มาย้อนอ่านอีกครั้งครับ อยากให้คนอื่นได้อ่านด้วย
เพราะเธอคือ...
เมื่อก่อนนั้น
ฉันท่องไปทั่วสารทิศ . . . ด้วยความมั่นใจ
ไม่เคยเหงา . . . เพราะไม่เคยพบกับความร่าเริง
ไม่เคยอ้างว้าง . . . เพราะไม่เคยมีความอบอุ่น
ดูเหมือนว่า
ฉันสมบูรณ์ในการเป็นตัวฉันคนเดียว
เมื่อมาพบเธอ
ฉันได้ท่องไปทั่วสารทิศ . . . ด้วยความมั่นใจ
ไม่เหงา . . . เพราะเธอคือความร่าเริง
ไม่อ้างว้าง . . . เพราะเธอคือความอบอุ่น
ดูเหมือนว่า
ฉันจะสมบูรณ์ยิ่งขึ้น . . . ในการเป็น 'เ ร า'
ยามที่กลับไปสู่สภาพเก่า
การท่องไปนั้น
ฉันรู้สึกเหงา . . . เพราะเคยอยู่กับความร่าเริง
ฉันรู้สึกอ้างว้าง . . . เพราะเคยพบกับความอบอุ่น
ดูเหมือนว่า
บัดนี้ตัวฉัน . . . ไ ม่ ไ ด้ ส ม บู ร ณ์ อ ย่ า ง เ ค ย เ สี ย แ ล้ ว
ขออนุญาตท่านเจ้าของกระทู้นี้ร่วมสนุกแต่งบทกลอน
ในหัวข้อเดียวกันกับกระทู้นี้ด้วยคนนะครับ แบบว่าชอบชื่อหัวข้อของกระทู้นี้ครับผม
"เพราะเธอคือ"
เพราะเธอคือ ดวงแก้ว อันล้ำค่า
สูงราคา เกินเอื้อม คิดได้สอย
เพราะเธอคือ ดวงดาว ที่เลิศลอย
แหงนคอคอย เฝ้าดู อยู่ไกลไกล
เพราะเธอคือ ความฝัน อันเลือนหาย
แสนเสียดาย ความจริง ไม่ถึงไหน
เพราะเธอคือ ความหวัง อยู่ในใจ
ถึงอย่างไร ไม่อาจ อยู่เคียงกัน
เพราะเธอคือ สายลม ฤดูหนาว
ที่พัดพราว ร้าวจิต คิดโศกศัลย์
เพราะเธอคือ สายน้ำ สายสัมพันธ์
ไม่มีวัน ไหลกลับ หวนกลับมา
เพราะเธอคือ ทุกสิ่ง ยิ่งกว่าเอ่ย
ด้วยเราเคย รักมั่น กันนักหนา
เพราะเธอคือ ที่รัก ยิ่งชีวา
แต่ทว่า ฐานะ เราต่ำเกิน
:'e:131 :'e:96 :'e:131 :'e:96 :'e:131 :'e:96 :'e:131
**หมายเหตุ** แค่ "ความรัก" อย่างเดียวคงไม่พอ หากว่ามี "ฐานันดร" ที่ต่างกันจนเกินไป