สัพเพเหระ > เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า
วันฝนตก
น้ำตาลขม:
ฟังเสียงฝนตกกระทบขอบหน้าต่าง
ช่างอ้างว้างเดียวดายใจปวดร้าว
ฟ้ามืดมิดไม่มีแม้หมู่ดาว
ทิ้งคนเหงาเฝ้าพร่ำรำพันกลอน
เสียงฟ้าร้องครืนครืนแล้วใจเศร้า
คิดถึงเรื่องของเราครั้งเก่าก่อน
ทั้งเช้าสายบ่ายค่ำตะวันรอน
เธอออดอ้อนอยู่ข้างใจไม่เว้นวัน
ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายในครานี้
ไร้คนที่เคยคู่เคียงเรียงความฝัน
ทนเศร้าเหงาเจ็บฤดีทุกวี่วัน
เพ้อรำพันฝนฟ้าใยไร้ปราณี
ประสิทธิ์:
โห..เจอนักกลอนฝีมืออีกท่านล่ะ มาให้กำลังใจนะครับคุณน้ำตาล :'e:133 :'e:133 :'e:133
นายน้อย:
สวัสดีครับคุณ น้ำตาลขม เข้ากับบรรยากาศ 55 ผมไม่เป็นหรอกครับเรื่องกลอน แต่ผมมาให้กำลังใจอีกคนครับ :'e:133
น้ำตาลขม:
ไม่ได้แต่งเล่นนานมากแล้วค่ะ
ขอบคุณคุณประสิทธิ์กับคุณนายน้อยที่แวะมาอ่าน
อย่าอ่านอย่างเดียวต่อด้วยสิคะ ^_^
ควายเฒ่า:
ในราตรีที่ฝนพรมระงมพรั่ง
เมื่อนอนฟังเสียงฝนพ้องเสียงน้องพี่
ปิดเปลือกตาซึ่งฉ่ำลำวารี
คิดถึงขวัญฤดี..อกร้องคราง
คงเป็นเพราะภูตผีอ้ายปีศาจ
ร่ายสวาทสาดซัดสะบัดผาง
เปี่ยมประสงค์ลงแนบแอบนวลปราง
แปลงกายเป็นหมอนข้าง..ให้นางฟ้า
ด้วยฤทธีปีศาจแห่งวสันต์
โอม..ขอให้จอมขวัญหลับหรรษา
จุมพิตจรดหน้าผากฝากมนตรา
จงนิทรา..แล้วสุขใจในนิมิต
กกก่ายกอดหมอนข้างแทนร่างพี่
ชื่นชีวีทุกช่วงเถิดดวงจิต
มอบความรักของพี่พลีอุทิศ
จนกว่าฤทธิ์ปีศาจวสันต์คลาย ฯ
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
Go to full version