สัพเพเหระ > เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า
นกขมิ้น
ชบาบาน:
ออกท่องเที่ยวสัญจรหลายดอนถิ่น
ไร้ที่กินพึ่งพักเป็นหลักแหล่ง
ทั่วเนินป่าโบยบินแทบสิ้นแรง
คราอ่อนแสงสนธยาหาที่นอน
เกาะพุ่มไม้กายเร้นเป็นที่พัก
จากเหนื่อยหนักโรยล้ามาพักผ่อน
นกขมิ้น...เดียวดายในดงดอน
ทุกทุกคอนขาดคู่อยู่เคียงกาย
ยามจันทร์แจ่มแต้มฟ้านัยน์ตาตื่น
ร่างเปียกชื้นน้ำค้างพร่างเป็นสาย
ลมดึกโชยหวิววูบลูบเรือนกาย
เคล้าฝันร้ายหวั่นไหวในนิทรา
ลมหายใจไพรพฤกษ์คราดึกดื่น
หลับแล้วตื่นตระหนกอกสั่นพร่า
จนสีทองพวยพุ่งทิวา
ขมิ้นพาร่างเหินแนวเนินไพร.
นายน้อย:
ไปเรื่อยๆเหมือนรถขายโอ่งนี่นา เจ้านกขมิ้นเอ๋ยค่ำไหนนอนนั่นทกๆคอนขาดคู่นี้หน้าเศร้า ไพเราะอีกแล้วครับท่านขอบคุณครับผม :'e:133
ควายเฒ่า:
ดูเหมือนแม่มิ่งมิตรจะหมางเมิน
เหมือนร่อนเหินอ้างว้างในทางเถื่อน
เหมือนร่อนเร่เซซังไร้รังเรือน
ชีวิตเหมือนนกขมิ้นเที่ยวบินจร
อย่ารังเกียจเหยียดหยามประณามหมิ่น
นกขมิ้นตัวนี้สีเขียวอ่อน
เรี่ยวแรงล้าถลาพักสำนักนอน
ขอเกาะคอนเข้าพักด้วยสักตัว
ถึงแม้แม่มิ่งมิตรจะเมินหมาง
จะเหินห่างร้างเร้นไม่เห็นหัว
เมื่อน้ำมิตรต้องมาขุ่นฝ้ามัว
ก็อย่ากลัวกับการที่เขาไกล
นกขมิ้นเขียวอ่อนอย่าอ้อนนัก
ถ้าเขารักคงยื่นหน้ามาปราศรัย
แต่นี่เขาไม่เหลือแม้เยื่อใย
จงตัดใจเถิดนกขมิ้นดง ฯ
ชบาบาน:
ขอบคุณท่าน"ควายเฒ่า"ที่กรุณาเข้ามาแจม สีมือไม่เบาทีเดียวขอรับ ถ้อยคำสำผัส และเนื้อหาราบรื่นไม่ติดขัด ขอยกย่องชมเชยขอรับ
ลุงชัย นรา:
ผมชอบมากเลย เรื่องบทกลอน ลำนำเพลงนี่ แต่ตัวเองไร้ซึ่งฝีมือ ขอชื่นชมเพียงอย่างเดียว ครับ ท่านชบาบาน และท่าน ควายเฒ่า
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
Go to full version