สัพเพเหระ > เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า

ใจอ่อน

(1/1)

rungsee:
 :'e:101
ใจอ่อน
สายตาคือสื่อประสบพบครั้งแรก      สิ่งแปลกแปลกเกิดในหัวใจฉัน
ความรู้สึกนึกคิดจิตสัมพันธ์      เธอผู้นั้นเหมือนมีมนต์จนต้องตา
สำรวจใจลองดูความรู้สึก         ตั้งประเด็นตื้น-ลึกแยกศึกษา
หัวใจเธอฉันอยากเห็นเช่นกายา      เพราะเห็นหน้ากันอยู่มิรู้ใจ
กลัวความสวยทำให้ใจฉันอ่อน      ดั่งไฟร้อนคอยรนจนมอดไหม้
ตกหลุมรักความสวยเธอจนเผลอไป   ฉันหวั่นไหวใจแตกแรกพบเธอ
ไม่เคยนึกสักนิดจะคิดรัก         ฉันคอยตักเตือนตนอยู่รู้เสมอ
เหมือนกาต่างจากหงส์แค่คงเพ้อ      คิดเผยอเด็ดดอกฟ้ามาเปื้อนดิน
มีกำแพงกั้นแรงรักจักปีนข้าม      มีขวากหนามกองไฟไม่ถวิล
มีฟ้ากว้างขวางอยู่สู้โบยบิน      ไม่เคยสิ้นพยายามเพื่อความรัก
เป็นเพราะฉันใจแตกรักแรกพบ      รู้สึกตัวใจสยบซบแทบตัก
โกรธตัวเองทำไมใจอ่อนนัก      มิรู้จักระวังตัวและหัวใจ

 :'e:108

ต้อม โฆษิต:
สำนวนกลอนหวานละมุนดีจัง เหมือนนักกลอนยุคเก่าๆ
ที่หาได้ยากในยุคนี้ แต่งกลอนได้น่าอ่านมากๆเลยครับ :'e:93

rungsee:
 :'e:101
ขอบคุณครับ
เวลาเจอหมวย สาว ขาว อึ๋ม ก็อดใจอ่อนไม่ได้

 :'e:122 :'e:102

พีรชา:
 psi200 บทกลอนแต่งได้เพราะดีครับ และสำนวนที่ใช้ก็เป็นแบบเข้าใจง่าย ไม่เหมือนสำนวนกวี ที่ยากขึ้นไปอีก อ่านแล้วดูเหมือนเป็นคนอ่อนไหวง่ายในเรื่องของความรักนะ นะครับ อิ อิ ขอบคุณที่แต่งมาให้ได้อ่านกัน พลอยให้ผมหวั่นไหวไปด้วย ขอบคุณครับ :'e:93

ชบาบาน:
ดีเลยขอรับ มาวางบ่อยๆนะขอรับกระผม  หน้ากลอนนี่ออกจะไม่ค่อยมีคนเข้ามา

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ