อยู่กับฉัน เธอนั้น บ่นว่า'เครียด'
ฉันมันน่า รังเกียจ มากใช่ไหม
ถึงเฉยเมย ละเลย ไม่ใส่ใจ
ทำอะไร ไม่ได้นึก รู้สึก'แคร์'
ดั่งกลางอก ถูกหนามตำ ช่างทำได้
ทิ่มแทงใจ ทั้งที่กาย มีบาดแผล
ยามเจ็บป่วย หวังให้ช่วย คอยดูแล
ถึงคราวแก่ หวังป้อนยา รักษากัน
ฝืนทนไป ให้ปวดร้าว ยิ่งหนาวเหน็บ
แผลที่เจ็บ คงหาย เพียงกายฉัน
แต่แผลที่ บาดใจ ในสัมพันธ์
ยิ่งนานวัน ดูห่างเหิน เกินเยียวยา
อาจติดเชื้อ เรื้อรัง จากครั้งนี้
คนป่วยยอม ยินดี ให้รักษา
สุดแต่หมอ วินิจฉัย และให้ยา
หรือ'เย็นชา' ปล่อยให้หาย ตาย..ไปเอง
แม็ท เมืองชล ๑๐ พ.ค.๕๗ ๒๐.๓๖ น.