สัพเพเหระ > เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า
ปวดใจ
แม็ท:
อยู่กับฉัน เธอนั้น บ่นว่า'เครียด'
ฉันมันน่า รังเกียจ มากใช่ไหม
ถึงเฉยเมย ละเลย ไม่ใส่ใจ
ทำอะไร ไม่ได้นึก รู้สึก'แคร์'
ดั่งกลางอก ถูกหนามตำ ช่างทำได้
ทิ่มแทงใจ ทั้งที่กาย มีบาดแผล
ยามเจ็บป่วย หวังให้ช่วย คอยดูแล
ถึงคราวแก่ หวังป้อนยา รักษากัน
ฝืนทนไป ให้ปวดร้าว ยิ่งหนาวเหน็บ
แผลที่เจ็บ คงหาย เพียงกายฉัน
แต่แผลที่ บาดใจ ในสัมพันธ์
ยิ่งนานวัน ดูห่างเหิน เกินเยียวยา
อาจติดเชื้อ เรื้อรัง จากครั้งนี้
คนป่วยยอม ยินดี ให้รักษา
สุดแต่หมอ วินิจฉัย และให้ยา
หรือ'เย็นชา' ปล่อยให้หาย ตาย..ไปเอง
แม็ท เมืองชล ๑๐ พ.ค.๕๗ ๒๐.๓๖ น.
ชบาบาน:
นานๆครั้งที่ท่านแม้ท เมืองชลจะเข้ามาที่ห้องนี้ แต่มาทีไรก็นำบทร้อยกรองดีๆ เข้าขั้นเฉียดวรรณกรรมมาฝากกันเสมอ ขอบคุณขอรับ
มาอีกนะขอรับกระผม
แม็ท:
ขอบคุณมากครับลุงชบาบาน ลุงก็มักจะชมกันเกินไป :'e:37 :'e:39 พักนี้ก็ไม่ค่อยได้เข้ามาจริงๆแหละครับ ยังไงจะแวะมาเพิ่มเติมให้เรื่อยๆครับ ขอบคุณทุกๆท่านด้วยครับที่ทำให้ห้องนี้ไม่เงียบเหงา
บุญเทิด:
ขอร่วมชื่นชมบทกวีของคุณแม๊ท ด้วยอีกคน เยี่ยมเลยครับคุณแม๊ท ชอบครับ :'e:133 :'e:133
ประดิษฐ์:
เยี่ยมจริงๆครับกลอนนี้กินใจมากครับ
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
Go to full version