กลอนของรักษิตา ที่จำได้ยังมีอีกบทครับ
รักเจ้า
เทียมเท่าชีวันขวัญข้า
รักเนตรรักนวลเจ้ายวนตา
รักพักตรายามยิ้มพริ้มเพรา
หมายมั่น
เคียงขวัญคู่จิตชิดเฉลา
หมายอยู่เป็นคู่ครองสองเรา
หมายเจ้าเนื้อเย็นเป็นศรีเรือน
ผูกพัน
วารวันผ่านไปไม่คลายเคลื่อน
ผูกใจข้าไว้ไม่ลืมเลือน
ผูกเสมือนเงื่อนตายตราบวายปราณ
รัิกษิตา
กลอนบทนี้ อาจไม่ละเมียดละไมเท่าบทก่อน แต่ก็มีความมุ่งมั่นที่ ผมว่าหายากซะแล้ว ในสภาพสังคมปัจจุบัน
โดยเฉพาะสี่บรรทัดสุดท้าย โดยส่วนตัวแล้วประทับใจมากครับ...แม้ว่าตัวเองไม่มีโอกาสจะได้คิดเช่นนั้น
เจ เหน่งบา