
นอนเพ้อพร้ำ คร่ำครวญ หวลหารัก
ที่สลัก ฝังใจ ไม่รู้หาย
ก่อนเคยมี นวลนาง เคียงข้างกาย
ริมหาดทราย เคยควงแขน แฟนเที่ยวชม
ยามตะวัน ลากลับ ลับเหลี่ยมฟ้า
มองจันทรา ริมฝั่ง ช่างสุขสม
เคยโอบกอด น้องนาง กลางสายลม
แทนผ้าห่ม กันหนาว คราวเหมันต์
เคยสัญญา กันไว้ ไม่เป็นอื่น
แม้นวันคืน หมุนเวียน ไม่เปลี่ยนผัน
แต่บัดนี้ ขวัญยืน ลืมสัมพันธ์
ปล่อยพี่ฝัน ละเมอ เพ้อคนเดียว
สี่ปีแล้ว ที่เจ้าไป ไม่หวลกลับ
เจ้าลาลับ ใจเชือนแช มิแลเหลียว
ใจคนหนอ ลืมได้ ง่ายนักเชียว
ทิ้งพี่นี้ เปล่าเปลี่ยว หดเหี่ยวใจ