สัพเพเหระ > เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า

นางเคยงาม

(1/2) > >>

อภัย:
นางเคยงาม

เคยวิ่งไล่ในนาข้าวเมื่อคราวเด็ก
เมื่อยามเล็กวิ่งแก้ผ้าหน้าสลอน
แรกวัยรุ่นเคยหยอกเย้ากระเซ้างอน
ครั้นแตกเนื้อเอ็งออดอ้อนประสานาง

เราสองต่างลูกโทนของพ่อแม่
เอ็งถูกใครรังแกข้าเข้าขวาง
เจ็บยอมทนเป็นพระเอกปกป้องนาง
ทั่วทั้งบางว่าคู่กันเป็นมั่นมาด

ยิ่งนับวันเอ็งยิ่งสวยจนข้าหวั่น
แล้ววันนั้นก็มาถึงอย่างข้าหวาด
มีประกวดนางงามตามประกาศ
และตามคาดเอ็งก็ไปหวังไขว่คว้า

หลายปีที่เงียบไปอย่างไร้ข่าว
บ้านเอ็งเล่าวานข้าถามช่วยตามหา
มาบัดนี้ได้ประสบพบกับตา
เอ็งไล่เหมือนหมูหมาหยามข้าอาย

แววตาใสเคยซื่อเคยถือภักดิ์
เคยฉายรักเทิดทูนกลับสูญหาย
ที่เห็นแน่แปรเบื่อเจือท้าทาย
และกลับหมายดื้อรั้นผจัญจอง

เอ็งไม่รักข้าแล้วก็ไม่ว่า
เถอะสักคำฟังข้าอย่าระหอง
พ่อแม่เอ็งก็แก่เฒ่าลงเป็นกอง
ไปแลบ้างข้าขอร้องจงตรองดู
_____________
พอ ๑๔ ส.ค. ๒๕๕๖

ชบาบาน:
ไม่ทราบว่าเพื่อนเก่าเพื่อนแก่คนนั้นกลับไปเยี่ยมพ่อแม่บ้างหรือยัง   ขอบคุณขอรับ ท่านอภัย...เยี่ยมเลย..!!

บุญเทิด:
โอ้โห .. สำนวนของคุณ อภัยนี่ สุดยอดครับ กลอนแม้จะตัดพ้อ ก็ดูมันสวยงาม จับใจ ชอบมาก ศิลปินใหญ่ มาอีกแล้วครับ พี่ชบาบาน .... ผมชอบครับ ของคุณอภัย นี่ สุดยอดมากครับ .. :'e:133 :'e:133 :'e:133

อภัย:
เป็นการแต่งขึ้นจากจินตนาการครับท่านชบาบาน จึงมิสามารถทราบได้ว่านางได้กลับไปแลพ่อแม่บ้างหรือเปล่า

งานกลอนของผมนั้น แต่งขึ้นจากการจินตนาการเสียส่วนใหญ่ มีเพียงส่วนน้อยที่แต่งจากความรู้สึกจริงๆ ณ ขณะนั้น
ตัวอย่างงานที่แต่งขึ้นจากอารมณ์ความรู้สึกจริงๆ ปะเดี๋ยวกระผมจะโพสเป็นตัวอย่างให้ติชมครับ
เป็นงานกาพย์ยานี ๑๑ แต่งไว้ตั้งกะปี ๕๓ ครับ


ขอบคุณคุณบุญเทิดครับผม ชมซะผมตัวลอยเลย

ภูวดี:

--- อ้างจาก: อภัย ที่ 29/ก.ย./13 22:48น. ---นางเคยงาม


พ่อแม่เอ็งก็แก่เฒ่าลงเป็นกอง
ไปแลบ้างข้าขอร้องจงตรองดู
_____________
พอ ๑๔ ส.ค. ๒๕๕๖

--- End quote ---
อย่าปล่อยท่าน ที่แก่เฒ่า ให้เหงาหงอย
รีบๆหน่อย ก่อนจะสาย จงได้รู้
หนึ่งชีวิต อย่าคิดนาน จงหันดู
ก่อนที่ท่าน จะไม่อยู่ ให้เราเจอ
พบสิ่งใหม่ เรืองวิไล อย่าใคร่หลง
อย่ามัวงง กับสิ่งหรู ที่ดูเกร่อ
พ่อกับแม่ รักเรา มากนะเออ
อย่าเหิมเห่อ ในสิ่งลวง...ลืมดวงใจ
แต่งได้ไพเราะมากครับ คุณอภัย  อ่านแล้วอดไม่ได้ เลยต้องตามครับ

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป