พระที่เข้ามาบวชในประเทศไทย เวลานี้ปีหนึ่งเกินสามแสนองค์
แต่สามแสนองค์ท่านพอใจในสมถะและวิปัสสนานี่ไม่ถึงหมื่นนะ
แพ้ญาติแพ้โยม แล้วจะมานั่งบ่นกันว่าพระนี่ดีกว่าฆราวาส อันนี้ไม่ได้
พระพุทธศาสนาไม่ถือว่าเครื่องทรงเป็นของสำคัญ ท่านถือจิตใจเป็นของสำคัญ
เราจะเห็นได้ว่ามีพระมาก ท่านที่บวชเข้ามาแล้ว ก็ถือเป็นประเพณี
ตามประเพณี สักแต่ว่าการบวชก็มี ที่ท่านตั้งใจดีก็มี
พอใจในสมถะและวิปัสสนาก็มี ทั้งนี้เพราะอะไร
เพราะว่าบารมีที่สร้างมาไม่สม่ำเสมอกัน
ฉะนั้น ท่านที่เป็นฆราวาสก็ตาม เป็นพระก็ตาม
ถ้าหากว่าบุคคลใดมีกำลังใจเข้าถึงความเป็นพระโสดาบัน
พระพุทธเจ้าท่านเรียกว่า “พระ” หมด
สำหรับพระสงฆ์จะมีศีลบริสุทธิ์ก็ดี มีฌานสมาบัติสมบูรณ์ก็ดี
ถ้าหากว่ากำลังใจของท่าน วันนั้นยังไม่เข้าถึงความเป็นพระโสดาบัน
พระพุทธเจ้าท่านเรียกว่า “สมมติสงฆ์” ยังไม่เรียกว่า “พระ”
ถ้าถึงพระโสดาบันเมื่อไหร่ ท่านก็เรียกว่า “พระ”
สำหรับฆราวาส ถ้าถึงพระโสดาบัน พระพุทธเจ้าท่านก็เรียกว่า “พระ”
อย่างท่านเรียกวิสาขามหาอุบาสิกาพระโสดาบัน อนาถบิณฑิกเศรษฐี
พระโสดาบัน อย่างนี้เป็นต้น นี่คำว่า เป็นพระจริงๆ ก็อยู่ที่การตัดสังโยชน์ ๓ สังโยชน์ ๕ สังโยชน์ ๑๐ ได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สังโยชน์ ๓ ขึ้นไป
พระพุทธเจ้าให้เรียกว่า “เป็นพระ” ที่พูดแบบนี้ ก็เพื่อให้บรรดาญาติโยม
พุทธบริษัท มีความเข้าใจในความดีของตน ว่าการที่จะพอใจ
ในการเจริญสมถวิปัสสนานี่ ไม่ใช่ของที่จะพึงทำเล่น
ก็จงอย่าคิดว่าถ้าเรามานี่ บางทีเราไม่มีบุญวาสนาบารมี
แต่ก็มาทำไปอย่างนั้นแหละเป็นอุปนิสัย ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น
ถ้าบารมีเก่ามันไม่ถึงขั้นปรมัตถบารมีนะ เข็นเท่าไหร่ก็ไม่มา
มีไหมโยมคนข้างๆ บ้านนะ มีมากนะ บางทีจ้างยังไม่เอาเลย ใช่ไหม
แถมด่าเราเสียอีกด้วยนะ ว่าไอ้บ้า มึงจะบ้าคนเดียวก็บ้าไปเถอะ
มึงอย่าชวนกูไปบ้าด้วยเลยนะ นี่มันเป็นอย่างนี้จริงๆ
ฉะนั้น ขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัทพึงทราบว่า
ความดีของท่านทุกคนนี่ก็ไม่ได้พูดแต่เฉพาะสำนักของเรานะ
สำนักอื่นเขาก็เหมือนกันนะ ถ้ามีกำลังใจ พอใจในการเจริญสมถกรรมฐาน
และวิปัสสนากรรมฐานทุกคนนี่ แล้วทุกสำนักที่เขาทำเขาปฏิบัติ
เป็นอันว่าทุกคนที่เข้าไปปฏิบัตินั่น เป็นคนที่มีกำลังใจ
เข้าถึงปรมัตถบารมีทั้งหมด
หัวข้อ: การเป็นพระที่แท้จริงเป็นอย่างไร โดยหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง (อ่าน 3782 ครั้ง)
