สัพเพเหระ > เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า
อย่าคิดมาก
ประสิทธิ์:
อย่าคิดมาก
ใจหงุดหงิด คิดฟุ้งซ่าน งุ่นง่านนัก
เมื่อเมียรัก มาจากไกล ให้เปล่าเปลี่ยว
ต้องอดอยาก ปากแห้ง อยู่ผู้เดียว
จึงออกเที่ยว หาของดี เผื่อมีทาง
พอเดินผ่าน ย่านหญิงสาว ขายของสด
ร่างงามงด ร้อยชั่ง นั่งขาถ่าง
ด้วยความอยาก จึงมองจ้อง ของดีนาง
ยืนตาค้าง สุดห้ามใจ ช่างใหญ่โต
เนื้อในแดง แต่เม็ดดำ น่าขำนัก
จำใจควัก เงินจ่าย ให้คนโก้
ถึงเม็ดดำ จำใจหิ้ว ด้วยหิวโซ
เพราะแตงโม ขายไม่แพง แถมแดงดี
:'e:77 :'e:77 :'e:77
เฒ่าแก่:
ตั้งใจบอกใครหว่า อิอิ
chomm:
บอกคนอ่านไม่ให้คิดมาก คนเขียนคิดรึป่าวนะ
ประสิทธิ์:
เสียงเฒ่าแก่ แห่งบ้านไข่ ใจนรา
ถามมาว่า จะบอกใคร สงสัยนัก
ด้วยไม่รู้ อย่างแจ่มแจ้ง แกล้งทึกทัก
เห็นเมียรัก ก็เพิ่งไกล ไปนรา
เอาไปใช้ ได้ทุกครา อย่าคิดมาก
ยามเมียจาก เดินทางไกล ให้โหยหา
หาแตงโม กินไปพลาง ยามร้างลา
คอยเธอมา แล้วค่อยว่า อย่างอื่นกัน
ดูพี่อ้อย ก็ไม่ย่อย เรื่องคิดมาก
ยามเมียจาก ชายเขาเหงา คอยเฝ้าฝัน
จึงออกหา อะไรกิน ที่คล้ายกัน
เพื่อบรรเทา ความหิวพลัน น่าเข้าใจ
เฒ่าแก่:
สงสัยยิ่งนักว่าจะเป็นนักกลอนสอนตน
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
Go to full version