สัพเพเหระ > เป็นนักเลงกลอนอย่านอนเปล่า
บุหงาอันดามัน
ชบาบาน:
ฟากฝั่งฟ้าอันดามันที่ฝันถึง
ดอกไม้หนึ่งตรึงอุรามานานแสน
เปรียบประหนึ่งมาลัยในเมืองแมน
ร่วงสู่แดนโลกหล้ามาให้ชม
ระรวยรินกลิ่นบุหงาผกาทิพย์
ละลิ่วลิบกรุ่นขจรเกสรผสม
กลีบสกาวพราวไสวในสายลม
พลิ้วพร่างพรมจากสวรรค์พรรณราย
ช่อบุหงาอันดามันกระสันต์ถึง
ยังแสนซึ้งใจอยู่มิรู้หาย
อยากคู่เคียงกระถางไว้ข้างกาย
ประดับไว้อย่างนี้ชั่วนิรันดร์
มิยอมให้มาลีสีชืดหมอง
จะประคองบุหงาผกาสวรรค์
ร่วมดำรงคงคู่อยู่ด้วยกัน
ณ ถิ่นอันดามันตระการตา
แต่เมื่อตื่นหลับใหลในคืนหนาว
น้ำค้างพราวเปื้อนแสงจันทร์อันซีดปร่า
ภาพนั้นกลับเลือนหายจากสายตา
โอ้...บุหงาอันดามันฝัน....หรือจริง.
รุ่นโบราณ:
ได้อิงแอบแนบชิดสนิทสาว
เปียนปอนราวฝนรั่วรู้ตัวตื่น
ต้องซักผ้าหวานอมขมสู้กลืน
คงดี่มน้ำเมื่อคืนมากจนยากทน
คุณวัฒนาดื่มน้ำก่อนนอนน้อยๆหน่อยนะครับ จะได้ไม่ต้องตื่นขึ้นมาเปลี่ยนและซักผ้า :'e:37
ชบาบาน:
ฮ่า...ฮ่า..ขอบคุณขอรับท่านรุ่นโบราณ
ลุงชัย นรา:
...อ่านกลอนบทนี้..ทำให้..คิดถึงสาวชาวเล..ผิวคล้ำ ตาคมขำ ที่เกาะหลีเปะ..ฝั่งอันดามัน..จังเลย...
ชบาบาน:
บทกลอนนี้ก็เกิดจากสาวชาวอันดามันเกาะภูเก็ตคนหนึ่งเช่นกัน ขอรับ
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
Go to full version